Nicolien ziet de wereld: Het Van Abbemuseum door babyogen

Met een baby van tweeënhalve maand naar het museum? Die zet 't ofwel op een brullen of zal het hele bezoek slapen in de kinderwagen. Als je geluk hebt.

Ik besloot het erop te wagen en ging met mijn dochter naar het Van Abbemuseum in Eindhoven. Met mijn museumjaarkaart hoefde ik me niet druk te maken over verspild entreegeld als het niet zou werken.

Bij binnenkomst bleek ik een derde optie over het hoofd te hebben gezien: dat een museum door de ogen van een baby reuze-interessant is. Verlichting, vormen en geluiden: ineens liet ze me met heel andere ogen kijken naar kunst en haar omgeving. Zo was het glazen plafond van het museum voor mijn dochter al een bron van fascinatie en plezier.

De tentoonstelling 'Utopie en werkelijkheid' boeide ons allebei. De vroege Sovjetkunst van Lizzitzky gecombineerd met latere Russische kunst van het echtpaar Kabakov geeft een sterk en compact beeld van leven en kunst in de twintigste eeuw in Rusland. Kunst met duidelijke communistische invloeden of juist een poging tot ontworsteling daaraan. Gelardeerd door geluid van machines, natuur en muziek werden meerdere zintuigen geprikkeld.

In een volgende ruimte troffen we de expositie 'Afval' aan: lange waslijnen op 1.80 meter hoogte volgehangen met kleine stukjes afval. De kinderwagen kon er prachtig onderdoor en deze supermobile kreeg minutenlang de aandacht van mijn dochter, die ondertussen op haar beurt alle aandacht van andere bezoekers kreeg. Zo'n jonge bezoeker was een zeldzaamheid, vertelde een van de suppoosten me. Hij vervolgde: 'Heb je de lift al gebruikt met haar? Dat gaat ze leuk vinden'. En inderdaad. De lift in het Van Abbe zingt mee omhoog en omlaag. We zijn een paar keer extra op en neer gegaan: het gelach uit de kinderwagen klonk steeds luider.