Burgemeesters zijn een bijzonder slag volk. Een volstrekt subjectieve stelling mijnerzijds, zegt u dat gerust. Toch meen ik enig recht van spreken te hebben. In de afgelopen jaren maakte ik kennis met zo'n vijftig bekleders van dit edele ambt, sprak ik hen uitvoerig en werkte ik ermee samen.
Mijn favoriete subgroep onder de burgervaders en weinige -moeders, zijn de oude heren die al honderd jaar hechten aan hun fauteuil. Dat zijn de heren met verhalen waar je een avond onder een slechte schemerlamp en met jonge klare naar kunt luisteren.
Een oude reus vertelde me over zijn tijd dat hij als jong broekie wethouder financiën werd in een Brabantse plattelandsgemeente. We schrijven 1967. Elke week werd de balans van de gemeentebaten en -lasten opgemaakt die hij moest tekenen. Tot zijn stomme verbazing zag hij op de balans vier kisten sigaren voor de burgemeester staan. Week in week uit.
"Vier kisten sigaren per week voor de burgemeester?" vroeg hij aan zijn ervaren collega-wethouder.
"Ja?" antwoordde die, "en je tekent maar, anders krijg je problemen." De jonge wethouder weigerde te tekenen, kreeg het aan de stok met de burgemeester, was standvastig en overwon. Vanaf dat moment betaalde de burgemeester zijn sigaren zelf.
Zo ging dat vroeger, zullen we maar zeggen. Totdat me deze week de moderne variant van dit sigarenverhaal ter ore kwam. Stelt u zich een burgemeester voor die prat gaat op zijn integriteit en fier is op zijn lintje. Vlak voor zijn pensioen bestelde hij bij alle gemeentebodes afzonderlijk een voorraad inktpatronen. Voor thuis. En meer dan hij binnen de houdbaarheidsdatum van de inkt aan kerstkaartjes kan opprinten.
Om zijn populariteit in de gemeente enigszins vast te houden, kan hij natuurlijk besluiten alle burgers een kaartje sturen:
Voor het nieuwe jaar wens ik u een heerlijke sigaar uit eigen doos. Santé!
