De vastentijd duurt veertig dagen. Elke dag snap ik beter waarom de vastentijd geen week of twee weken moet duren, maar juist langer. Een week vasten kan namelijk iedereen. Even doorbijten en het is voorbij. Geen centje pijn én geen bewustwording. Een langere periode vasten is een ander verhaal.
Na twee weken begon mijn lijf gewend te raken aan de nieuwe manier van eten en schakelde mijn hoofd langzaam over op de automatische piloot. Ik lijk een natuurlijke afstand gekregen te hebben van alle zoetigheid, alcohol, vlees, snacks en overdaad.
Nee zeggen kost opvallend weinig moeite en ik geniet extra van de smaak van zoete grapefruits en de bite van elstars.
Nu, na ruim vier weken, heb ik het nieuwe vastenpatroon echt verinnerlijkt. Zowel mijn hoofd als lijf zijn kalmer en mijn blik is bewuster. Bij dat laatste komt ook het avontuur van de twittervasten kijken. Auw. Dat valt niet mee.
De twittervasten, met een gelimiteerd aantal tweets per dag, plaatst social media weer in het juiste perspectief. Twitter is leuk, gezellig en soms serieus zoals in de kroeg op de hoek en boven alles volstrekte onzin. Onzin maakt het leven enorm aantrekkelijk, maar kan ook afleiden van de kern van de zaak, mijn focus op wat er echt toe doet. Twittervasten is een oefening in beheersing, in accepteren van communicatieve beperking en uiteindelijk in stilte.
Nog twee weken te gaan en nog een aantal momenten dat ijzeren discipline gaat vergen. Met de vier geslaagde weken in mijn achterzak moet ik voldoende kracht hebben verzameld om ook op die momenten sterk te zijn.
Tot slot: lees
hier het interview
Vasten zonder Jezus dat Relaxed Radicaal met me hield.