Waarom Omroep Max de Mikro Gids leest

Toen ik studeerde, had ik een abonnement op de Mikro Gids. Goedkoop inderdaad en precies de informatie die je nodig hebt als je wilt weten wat er op televisie is. Maar daar ging het me niet om; ik keek nauwelijks tv.

Het was me te doen om de briljante lezersbrieven. Daar kon ik me wekelijks op verheugen. Ouderen schreven de KRO dat het geluid van de reclame veel te hard was, dat de detectives verkeerd geprogrammeerd waren en dat de ondertitels zo slecht te lezen waren. En elke zomer - je kon er donder op zeggen - klaagden de bejaarden steen en been dat er niks op televisie was. Alleen maar herhalingen van herhalingen. Hadden de omroepen dan niet in de gaten dat ouderen niet op vakantie gingen in de zomer en zich verveelden omdat hun kinderen en kleinkinderen wél in Spanje zaten?

De klaagzang van bejaarden heeft dertig jaar geduurd. De KRO en al die andere omroepen hadden er geen antwoord op. En toen was daar ineens Omroep Max. Wars van de hoon die hem ten deel viel, baande de omroep zich ogenschijnlijk eenvoudig een weg door televisieland. Over de volle breedte dook Max op met goede, degelijke programma's. Niet alleen ouderen bleken ervan gecharmeerd; mensen van alle leeftijden kijken Moeder ik wil bij de Revue, Erica op reis en de grote zomerhit Heel Holland bakt. 

Zomerhit? Juist. Omroep Max heeft de handschoen opgevat en programmeert in de zómer nieuwe programma's. En daarmee bewijst Max dat het de eerste omroep is die echt oog heeft voor ouderen, hen hoort en op hun wenken bedient.  

Intussen verloren de KRO, NCRV en de Tros marktaandeel bij een belangrijke en groeiende doelgroep. 't Is spijtig dat zij hun brievenrubriek zelf niet lazen. Gelukkig was er een slimmerd die dat wel deed en Omroep Max oprichtte. 

Over geld gesproken. Waarom de banken profiteren van ons taboe

In Nederland praten we niet over geld. Het is not done bij de koffieautomaat te vragen: 'Zeg Kees, hoeveel spaargeld heb jij?' Of: 'Wanneer denk je uit de schulden te zijn?' Zelfs bijna de helft van de ouders praat met hun kinderen niet over het huishoudboekje of financiële tegenslagen. Dat betekent dat een heleboel mensen zelf moet uitzoeken hoe ze het beste met geld om kunnen gaan, of het verstandig is een lening aan te gaan en of het nu slimmer is te sparen of af te lossen. Daarentegen zien we wel dat iederéén het nieuwste model smartphone heeft en iederéén een duur huis kan kopen. Het zal dus wel loslopen met mijn eigen geldzaken. 

Is het erg dat we niet praten met elkaar over ons geld? Ja. Aan het taboe om over je eigen geldzaken te spreken, moet een einde komen. Er is namelijk één sector die schaamteloos profiteert van onze collectieve onwetendheid en dat is de bankensector. Maar ook ik heb geleerd dat je geldzaken privé zijn en al een tijdje twijfel ik of ik erover moet schrijven. Een telefoontje deze week met de bank trok me over de streep. Dat zat zo.

Vijf jaar geleden kocht ik een huis. Om dat te kunnen financieren, sloot ik bij de bank een lening af bestaande uit een spaarhypotheek en een aflossingsvrije hypotheek. Het huis was een uitgewoond pand uit 1960 waar ik vier jaar lang elke cent die ik overhield, instak. Afgelopen jaar was het huis af en hield ik geld over. Een luxe. Omdat de spaarrente veel lager was dan de hypotheekrente, snapte ik al snel dat ik het beste een aflossing van het aflossingsvrije gedeelte van mijn hypotheek kon doen. Dat zou de schuld en daardoor de rentelast blijvend verlagen, waardoor ik elke maand weer geld over zou houden. Ik stelde mezelf ten doel om uiteindelijk voor het einde van de looptijd het gehele aflossingsvrije deel van mijn hypotheek afgelost te hebben. Op de laatste dag van 2012 deed ik trots mijn eerste aflossing sinds ik een hypotheek heb.

Ongeduldig keek ik de hele maand januari uit naar een bericht van de bank met de tekst 'Proficiat mevrouw Hermens, u hebt een extra aflossing van uw hypotheek gedaan, uw schuld bij ons is lager geworden en uw maandelijkse rentelast gaat met zo-en-zoveel omlaag. Wij vinden het verstandig als onze klanten hun hypotheekschuld aflossen.'

Niks van dat alles. In plaats daarvan werd op 1 februari een lager bedrag aan rente afgeschreven. Zonder toelichtende berekening, zonder iets. De bank staat niet te juichen bij minder rente-inkomsten. Dat principe snap ik ook. Maar je goeie klant geen briefje sturen met de herberekening van de schuld en rentelast, daar begrijp ik niets van.
Op 1 maart werd de rente opnieuw afgeschreven. Ditmaal was het een nét iets ander bedrag dan de maand ervoor. Tijd om eens te bellen met de vrienden van de bank. Kon ik meteen eens vragen waarom zij hun klanten niet op de hoogte stellen van gewijzigde af te schrijven bedragen.
'Eh... misschien hebt u bericht gehad via internetbankieren..?' Nee. 'O, maar ehm, nou ja. Nu weet u zeker dat dit het goede bedrag is dat afgeschreven wordt tot het einde van de looptijd van uw hypotheek'.

Precies dat laatste zinnetje zegt alles. Financieel adviseurs zijn erin getraind mij en miljoenen andere hypotheekbezitters in de schulden te houden. Hoe minder ik begrijp van mijn hypotheek, hoe prettiger dat voor een bank is. En zolang het een taboe is dat we over ons eigen geld praten met onze omgeving, houden de financieel adviseurs, die een ander belang hebben dan ik, ons in hun greep.

'Ik wil niet tot het einde van de looptijd het huidige bedrag betalen, meneer. Ik hoop tegen die tijd van mijn gehele schuld bij u af te zijn.'

Het Van Abbemuseum door babyogen

Met een baby van tweeënhalve maand naar het museum? Die zet 't ofwel op een brullen of zal het hele bezoek slapen in de kinderwagen. Als je geluk hebt. 

Ik besloot het erop te wagen en ging met mijn dochter naar het Van Abbemuseum in Eindhoven. Met mijn museumjaarkaart hoefde ik me niet druk te maken over verspild entreegeld als het niet zou werken. 

Bij binnenkomst bleek ik een derde optie over het hoofd te hebben gezien: dat een museum door de ogen van een baby reuze-interessant is. Verlichting, vormen en geluiden: ineens liet ze me met heel andere ogen kijken naar kunst en haar omgeving. Zo was het glazen plafond van het museum voor mijn dochter al een bron van fascinatie en plezier.

De tentoonstelling 'Utopie en werkelijkheid' boeide ons allebei. De vroege Sovjetkunst van Lizzitzky gecombineerd met latere Russische kunst van het echtpaar Kabakov geeft een sterk en compact beeld van leven en kunst in de twintigste eeuw in Rusland. Kunst met duidelijke communistische invloeden of juist een poging tot ontworsteling daaraan. Gelardeerd door geluid van machines, natuur en muziek werden meerdere zintuigen geprikkeld. 

In een volgende ruimte troffen we de expositie 'Afval' aan: lange waslijnen op 1.80 meter hoogte volgehangen met kleine stukjes afval. De kinderwagen kon er prachtig onderdoor en deze supermobile kreeg minutenlang de aandacht van mijn dochter, die ondertussen op haar beurt alle aandacht van andere bezoekers kreeg. Zo'n jonge bezoeker was een zeldzaamheid, vertelde een van de suppoosten me. Hij vervolgde: 'Heb je de lift al gebruikt met haar? Dat gaat ze leuk vinden'. En inderdaad. De lift in het Van Abbe zingt mee omhoog en omlaag. We zijn een paar keer extra op en neer gegaan: het gelach uit de kinderwagen klonk steeds luider. 

We eindigden op de derde etage, waar de bekistingskunst in de toren goed te zien en te horen was, juist vanuit kinderwagenperspectief. 

Na vandaag hebben musea een extra dimensie gekregen: met een baby erbij is er nog meer te zien en te beleven. We kunnen onze lol op de komende tijd.