Toen ik studeerde, had ik een abonnement op de Mikro Gids. Goedkoop inderdaad en precies de informatie die je nodig hebt als je wilt weten wat er op televisie is. Maar daar ging het me niet om; ik keek nauwelijks tv.
Het was me te doen om de briljante lezersbrieven. Daar kon ik me wekelijks op verheugen. Ouderen schreven de KRO dat het geluid van de reclame veel te hard was, dat de detectives verkeerd geprogrammeerd waren en dat de ondertitels zo slecht te lezen waren. En elke zomer - je kon er donder op zeggen - klaagden de bejaarden steen en been dat er niks op televisie was. Alleen maar herhalingen van herhalingen. Hadden de omroepen dan niet in de gaten dat ouderen niet op vakantie gingen in de zomer en zich verveelden omdat hun kinderen en kleinkinderen wél in Spanje zaten?
De klaagzang van bejaarden heeft dertig jaar geduurd. De KRO en al die andere omroepen hadden er geen antwoord op. En toen was daar ineens Omroep Max. Wars van de hoon die hem ten deel viel, baande de omroep zich ogenschijnlijk eenvoudig een weg door televisieland. Over de volle breedte dook Max op met goede, degelijke programma's. Niet alleen ouderen bleken ervan gecharmeerd; mensen van alle leeftijden kijken Moeder ik wil bij de Revue, Erica op reis en de grote zomerhit Heel Holland bakt.
Zomerhit? Juist. Omroep Max heeft de handschoen opgevat en programmeert in de zómer nieuwe programma's. En daarmee bewijst Max dat het de eerste omroep is die echt oog heeft voor ouderen, hen hoort en op hun wenken bedient.
Intussen verloren de KRO, NCRV en de Tros marktaandeel bij een belangrijke en groeiende doelgroep. 't Is spijtig dat zij hun brievenrubriek zelf niet lazen. Gelukkig was er een slimmerd die dat wel deed en Omroep Max oprichtte.
