'Hij werd slechts 38'
Je leest het in de rouwadvertenties. Vreselijk. Iemand die jong sterft en een gezin, ouders en vele dierbaren in ontroostbaar verdriet achterlaat.
'Ze mocht maar 67 jaar worden'
Het stond in de krant. Echt waar. 'Maar 67'. En dat is nog veel erger.
Als ik later doodga, is dat nooit te vroeg. Versta me wel, ik hou van het leven. Het liefst word ik honderd en aan het einde van die honderd jaar zou ik mezelf opnieuw een leven toewensen. Maar misschien word ik geen honderd, of zelfs geen vijftig of misschien ga ik morgen dood. Dan is dat mijn leven en dat is goed.
Mijn leven is van mij. Niemand anders mag oordelen over de duur van mijn leven in termen van 'slechts', 'maar' of 'te'. Ik ben dankbaar voor de tijd die ik krijg. Mocht ik snel doodgaan en je zet dat in de krant, schrijf dan alsjeblieft niet dat het te vroeg is. Denk liever nog een keer aan me en weet dat ik jou ook mis.
Dood is dood. Maar is ook dood voor jezelf. Laat de nabestaanden maar oordelen of dat te vroeg of te laat is. Dood ben je toch.
BeantwoordenVerwijderenJe mag me missen, willen dat ik er langer was, maar de tijd die ik kreeg niet veroordelen. Dat is het enige wat ik te wensen heb daarna.
BeantwoordenVerwijderen(en véél liever rolstoelrace houden in het bejaardenhuis)