Bij een bezoek aan Maastricht kun je het bourgondische leven niet negeren. Dus tussen lunch- en borrelafspraak - ach, welk een pech - ga ik op ontdekkingstocht naar de kunstparels van het zuiden.
Op de route naar het Bonnefanten, trekt Centre Céramique aandacht: World Press Photo 10 is nog een paar dagen in huis. - Hup! - naar binnen. De beeldschone foto's snijden door mijn ziel. Gelukkig heb ik een sterke maag. In Centre Céramique, dat fungeert als bieb, concertruimte, koffiebar en tentoonstellingsruimte, gaan de vaste opstellingen over Maastrichts historie en aardewerk. Educatief, fris en toegankelijk. Omdat Céramique voor geen van de tentoonstellingen entree vraagt, zoek ik naar de giftbox. Niet te vinden. Jammer dat Céramique op hun site financiële steun vraagt, maar de simpelste vorm om geld te verdienen overslaat.
Over Avenue Céramique is het goed kuieren. Een voorbeeld van verrassend geslaagde stedelijke vernieuwing waarbij oude gerenoveerde fabriekshallen kleur geven aan de wijk. Het straalt Zuid-Europese allure uit, zelfs bij het sombere winterweer.
De architectuur van het Bonnefantenmuseum inspireerde me jaren geleden om het bouwkundige pad in te slaan. Nu geeft het museum op de tweede etage aan pas afgestudeerden de kans hun kunsten te tonen. Soms zeer geslaagd en regelmatig overstijgt het werk niet het niveau van mijn knutselwerk op de havo. De vaste collectie prikkelt de zinnen en had meer ruimte mogen krijgen. Ik ben benieuwd of het Bonnefanten definitief de weg van ultramodern inslaat of zijn oudere schatten blijft eren.
Nog even ga ik langs Maastrichts mooiste herbestemming van religieus erfgoed, de Dominicanenkerk en dan op naar de bourgondische warmte. Salute Maastricht!
Klik hier voor enkele toeristische kiekjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten